Ga je op vakantie naar Suriname? Verwacht dan geen hagelwitte stranden en wuivende palmbomen. Je vindt er namelijk alleen kunstmatig aangelegde stranden en zwart water. Inderdaad, water waarin je niets kunt zien.
Tropisch land Suriname
Suriname is een tropisch land, waar een groot deel van het jaar de zon volop schijnt en het altijd lekker warm is. Het binnenland van Suriname wordt gekenmerkt door tropisch regenwoud dat zich in het zuiden uitstrekt tot ver in Brazilië. Naast bos is er ook veel water in Suriname.
Wie Suriname van bovenaf ziet, zal verbaasd zijn over de vele wateren die vanuit de lucht te zien zijn. Omdat Suriname een tropisch land is gaan de meeste mensen er van uit dat Suriname tropische stranden heeft en heerlijk helder blauw water. Niets is echter minder waar.
Suriname: dromen van mooie tropische stranden
Toen ik nog in Suriname woonde schreef ik onderstaand gedicht dat spontaan bij me opkwam.
Liggend in mijn hangmat, genietend van de zon,
Droom ik van witte stranden.
Wuivende palmbomen, water, helder en blauw,
Een heerlijk briesje vanuit zee…
Als ik mijn ogen open, spat mijn droom uiteen
Suriname: het land zonder mooie tropische stranden.
Suriname heeft geen tropische stranden
In tegenstelling tot omringende Caraïbische landen, heeft Suriname geen stranden. Waar andere landen dankzij hagelwitte stranden met wuivende palmbomen duizenden toeristen weten te trekken, komt Suriname er maar karig van af. Een strandvakantie in Suriname is een illusie. Er is wel een ‘strand’ genaamd White Beach, maar dit is een kunstmatig soort aangelegd strand richting het binnenland van Suriname.
Dit ‘strand’ heeft wel wit zand (vrij grove structuur), maar ligt niet aan zee, maar is langs de rivier gemaakt. Palmbomen zijn er wel degelijk, evenals pinahutten (hutten gemaakt van palmbladeren en houten palen), zodat je er heerlijk beschut tegen de zon kunt zitten. Meestal nemen mensen ook hangmatten mee die dan tussen de palen vastgebonden worden, om zodoende optimaal te kunnen genieten.
De meeste recreatieoorden in Suriname hebben een zelfde soort zand om het strandeffect na te bootsen. Helaas ontbreken daarbij de palmbomen omdat ze gesitueerd zijn in de bossen. De hoge bomen bieden voldoende bescherming tegen de zon. Bovendien vind je op alle recreatieoorden ook voldoende pinahutten.
Suriname: geen blauw, maar zwart water
Dit gedicht kwam spontaan in mij op toen ik aan het zwarte water van Suriname dacht.
Zittend aan de waterkant,
Tuur ik over het zwarte oppervlak dat zich voor mij uitstrekt.
De overkant zie ik wel,
Maar hetgeen zich voor mijn voeten bevindt
Kan ik alleen maar gissen.
Voorzichtig raak ik het zwarte oppervlak aan
De rimpels verspreiden zich naar alle kanten
Durf ik het of toch maar niet?
Het zwarte water is met geheimzinnigheid omhuld
Voorzichtig laat ik een voet in het water zakken
Die meteen opgeslokt wordt door een zwarte waas
De rillingen lopen me over de rug
En met ontzetting kijk ik naar het jongetje dat onbevangen kopje onder gaat in de zwarte massa
Voor ik een gil kan slaken zie ik zijn hoofd weer boven water verschijnen
Ik verzamel alle moed die ik heb en laat me voorzichtig in het zwarte water glijden
Mijn lichaam is verdwenen in het zwarte niets
Onder me voel ik het zand en wortels van de bomen om me heen
Elke stap voelt als een blinde die niet weet waar hij gaat
Manmoedig hou ik het even vol
Maar als ik dan iets langs mijn benen voel gaan
Haast ik me naar de kant
Nog eenmaal kijk ik om naar de zwarte massa
En neem ik me voor om nooit meer erin te gaan…
Zwart water om in te zwemmen
Deze gevoelens beschrijven precies hoe het me verging toen ik de eerste keer (en tevens laatste keer) kennis maakte met het zwarte water. Naast het feit dat Suriname geen witte stranden heeft, heeft Suriname ook geen helderblauw water. Al het natuurlijke water in de Surinaamse rivieren is hartstikke zwart. De recreatieoorden met het surrogaat strand liggen allemaal langs de diverse rivieren die het land rijk is. En dat water is dus allemaal zwart.
Als je eenmaal in het water bent is alleen je bovenlichaam nog zichtbaar. Surinamers zijn dit gewend en genieten een groot deel van hun vrije tijd buiten de stad, zwemmend in het zwarte water. Als toerist of buitenlander zal het echter een zeer aparte ervaring zijn. Voor mij was het een eenmalige ervaring die ik niet meer wens mee te maken.
Je kunt immers niet zien wat er onder het wateroppervlak zwemt. En aangezien het om rivieren gaat die doorstromen, zwemmen er geregeld (door mensen ongewenste) dieren langs. Denk daarbij aan grote (soms ook giftige) slangen, grote vissen, kaaimannen enz.
Men probeert het gebied waarin gezwommen mag worden wel af te bakenen, op sommige recreatieoorden zelfs met onder water gespannen netten. Maar het idee alleen al dat er iets langs me heen kan zwemmen zonder dat ik er zicht op heb is niet mijn idee van lekker relaxed zwemmen.
Overigens is het zwarte als volgt te verklaren: door de vruchtbare grond is het zand in Suriname bruin en kleiig, waardoor ook het water in deze kleur verandert. Het meest bekende zwarte water in Suriname is Colakreek. Inderdaad afgeleid van het bekende bruine drankje. Daarnaast heb je nog een recreatieoord met de toepasselijke naam Blaka Watra ofwel Zwart Water.
